Ogavna bestijalnost, nekrofilija i stupidna triskaidekafobična euforija poslednjih nekoliko dana, prelomile su konačnu odluku da propišem još pre par godina najavljivan novi blog: Grobljanski krug. Zašto? Zato što na srbistanskim grobljima ima više života nego po trgovima i ulicama većine srbistanskih palanki, i to ne samo u vreme pomana i zadušnica.
Polako ali sigurno ispunjavamo još jedno od Konstantinovićevih "proročanstava Palanke":
- Duh palanke se, u svojoj nerazrešenosti u odnosu prema smrti, odlikuje
"radosnim osećanjem" od smrti, željenim pesimizmom, mešanjem želje za
saznanjem o sopstvenoj smrti sa radošću rođenja, koja bi se pre mogla
nazvati "grobljanskom radošću" ispunjenom jadikovkom i lelekom. Plemenska smrt je jedino prirodna u plemenu: što se više udaljavamo od
plemena (i ovakve smrti) bliži smo istinskoj smrti, smrti pojedinca,
jedinstvenog kao i smrt njegovog univerzuma - bez "potpune" smrti nema
ni doživljaja smrti ni njenog punog osećanja - rođenog u nemirenju
pojedinačnog sa svojim nestajanjem, za šta je sposobna samo svest o
pojedinačnom. Svako izlaženje iz plemena i palanke u pravcu građanske kulture, ima i naglašeno "osećanje" tj. interesovanje za smrt.
Dar za smrt je dar za pojedinačno.
Grobljanski krug - post #1 (13.03.2015) - Everybody loves you when you're dead
It's alive.
No comments:
Post a Comment